خاطرات سردرگم

1)

کفش هات دیگر صدا دارند... می شمارم تک تک قدمهات را...

شاید هم برای من اینطور است

همه چیزت برایم رنگ فریاد است؛

حتی سکوتت و نگاههات... که صدای فریادشان را می شنوم و بروی خود نمی آورم.

می گذارم نگاه کنی... می گذارم یک دل سیر نگاه کنی تا یک دل سیر دلت باز شود.

می خندی و می خندم.

ولی اشک نمی ریزم، ناله نمی کنم!

ما هردو بزرگ شدیم... جای دلسوزی و حسرت نیست...

اشکی هم اگر باشد از سر شوق است ، از سر هیجان ، از سر رفع دلتنگی...

تو هستی... من هستم... حتی اگر درکنار هم نباشیم!

تو حس می کنی، من حس می کنم... حتی اگر فاصلمان قدر یک دنیا باشد!

تو می شنوی؛ من می شنوم... حتی اگر سکوت کنیم!

همین بودنمان زیباست... همین حس شوق...

همین حس در قلب من بودنت؛ همین حس در قلبت ماندنم...

برایت دنیا دنیا خوشبختی آرزو می کنم...

...

2)

کفش هات هنوز صدا دارند... می شمارم تک تک قدمهات را...

قلب پنجره ها می گیرد، فریاد می زنند...

می خندی و می خندم.

تو هستی... من هستم... حتی اگر درکنار هم نباشیم!

تو حس می کنی، من حس می کنم... حتی اگر فاصلمان قدر یک دنیا باشد!

تو می شنوی؛ من می شنوم... حتی اگر سکوت کنیم!

همین بودنمان زیباست... همین حس شوق...

همین حس در قلب من بودنت؛ همین حس در قلبت ماندنم...

...

3)

پنجره ها را می بندم

می خزم در جایگاهم...

چشم که باز می کنم تو در کنارم نیستی...

اشک نمی ریزم...

می خندم و می دانم می خندی...

من هستم... و می دانم تو هستی... حتی اگر درکنار هم نباشیم!

من حس می کنم و می دانم تو حس می کنی... حتی اگر فاصلمان قدر یک دنیا باشد!

من می شنوم و می دانم تو می شنوی... حتی اگر سکوت کنیم!

همین بودنمان زیباست... همین حس شوق...

همین حس در قلب من بودنت؛ همین حس در قلبت ماندنم...

برایت دنیا دنیا خوشبختی آرزو می کنم...

...

من و تو هر دو درگیر یه حسیم
همین حس عزیز با تو بودن
همین شوق تماشا کردن تو
همین دل ضربه های هر شب من

تو شکل ماه میمونی و مهتاب
که مشق شب تماشای تو میشه
به من که بی هوا نزدیک میشی
هوا شکل نفس های تو میشه...

من اون گم کردتم که لحظه لحظه
تمام راه پشت رد پاشی
کسی از ما به هم نزدیک تر نیست
مگه می تونی از من دور باشی؟!

دارم تو آیینه ها شکل تو میشم
شبیه تو که نزدیکی به دریا
تماشا کردنت دیوونگی نیست
تو رو حس می کنم هر لحظه اینجا

همین جایی که من دلشوره دارم
تو مثل حس نزدیک بهاری
دارم سر میدم از تو هر دقیقه
تو هم حس می کنم این حال و داری...

پیش نوشت : این پست مخاطب خاص هم دارد... برای H.

شاعر؛ روزی داستان غریبی برایم گفته بود... از دختری چادری با ابروهایی شبیه شمشیر، و چشمانی همانند چشم گربه های وحشی؛ که برق نگاهش سنگ را می شکافد... !

شاعر از دختری گفته بود که تا استادیش را پذیرفت ، شاگرد مکتب عشق شد!

و او که لبهای برجسته و هوس انگیزش دل شاعر را بی تاب تر می کرد، آخر نفهمید.... نفهمید که نباید اینهمه خون به دل عاشق کرد!

او هرگز فکرش را هم نکرده بود که روزی چنین حادثه ای باز شاید تکرار گردد؛ و این بار برای خود او حتی ! فکرش را هم نکرده بود که تا چه اندازه می تواند سخت و جگرخراش باشد، بلایی که بر سر شاعر آورد...

دختر بی شک شگفت انگیز است؛ اما شاعر از او هم بیش تر !

دختر خام بود و شاعر پخته...

دختر هنوز در کوچه پس کوچه های دوست داشتن مانده

و شاعر تا مرز دیوانگی رفت !

دختر عاشق نشده بلادیده شده...

شاعر چه حالی داشت...... خدایا !

+ و باز دختر نمی فهمد و تکرار می کند ! که نه دختر... که در تمام عالم باز و باز تکرار می شود... و اینگونه می شود که دیوانگی رواج می یابد !

و عاقلان باز هم نمی فهمند !!!

لب هام کم بود... چشم و ابرو هم به آن اضافه شد... بقیه که بماند... !

!!

جدیداً درگیر چشمام شدم بدفرم !

دست خودم اگه باشه ، تمام وقت دوست دارم برم جلوی آینه و ساعت ها به زیبایی که روبرومه نگاه کنم و لبخند بزنم...

آقا آدم عاشق خودش بشه باید چیکار کنه ؟!

در ادامه :

توی مستند سکریت بنده خدا ها هی می گفتن  هرچی درمورد خودتون فکر کنید و هرجور رفتار کنید همون می شه ها...

حالا شده قضیه ما...

بازگشت به سخنان پیش از این ایراد شده ؛

داریم با جناب یوسف حکیم رقابت می کنیم شدیــــــــــــــد !

...

همون ها که وقتی ندیده بودندم، نیشخند و زهرخند و طعن و کنایه و.... می زدند، حالا شدند رقیب این بنده خدا . .

حالا هرکدوم یه جوری دارن اصرار پشت اصرار به من...(بین خودمون باشه مخ زنی بگم بهتره!!) که حیف شماست توی این دخمه !!!! بیایید اونطرف با ما باشید و ....

البته به قول شریف خودشون مقصودشون فقط همکار شدنه ! 

خیالی نیست...

ما که آسمان به زمین هم بیاید کرسی سراسر خاطره مان را به هیچ کجای دنیا نمیدهیم...!

(البته خب چرا... جایگاه رییس دولتی ، وزیری ، نماینده مجلسی ، فرمانداری ، شهرداری چیزی اگه باشه شاید!! )

بگذریم !

...

+ دعا که می کنید برای سلامت و ظهور موعود جهانیان، برای بچه های بی گناه و بی سرپناه غزه و همه ی آدمای مظلوم دنیا، برای همچنان بارش سودمندانه ی بارون رحمت و پاکی... ما رو هم از یاد نبرید. 

اگه لایق عشقت نبودم                        اگه خالی شد از تو وجودم

اگه پا روی عهدم گذاشتم        ولی دوستت که داشتم، نداشتم ؟

بیا از سر خط باورم کن                         من عاشقو عاشق ترم کن

نمیخوام قربونی خزون شم                 تو با دست خودت پرپرم کن

منو ببخش اگه کم آوردم                           اگه فریب دنیا رو خوردم

منو ببخش اگه از رو غفلت                        دلمو به سیاهیا سپردم

نذار بیشتر از این دلم برنجه                      نجاتم بده از این شکنجه

بیا پیرهن عشقو تنم کن                       توی تاریکی ها روشنم کن

منم و غرور تیکه پاره                                منم و آسمون بی ستاره

حالا سهم من از تو سکوته                          حالا عاشق تو روبروته

دیگه نمیخوام از تو جدا شم                 دیگه نمیخوام آشفته باشم

آخه بی تو به لب رسیده جونم         دیگه قول میدم عاشق بمونم

اگه لایق عشقت نبودم                        اگه خالی شد از تو وجودم

اگه پا روی عهدم گذاشتم        ولی دوستت که داشتم، نداشتم ؟

اگه آدم خوبی نبودم                        اگه یخ زده دست های کبودم

اگه آبروی عشقو بردم                   ولی چوبشو خوردم، نخوردم ؟

اگه بی هدف و بی فروغم                  اگه زخمی دشنه ی دروغم

اگه دلمو از عشقت بریدم                      ولی داغشو دیدم ندیدم ؟

منو ببخش اگه کم آوردم                           اگه فریب دنیا رو خوردم

منو ببخش اگه از رو غفلت                     دلمو به سیاهیا سپردم...

قطار می رود...

تو می روی...

تمام ایستگاه می رود...

ومن چقدر ساده ام

که سالهای سال،

در انتظار تو ؛

کنار این قطار رفته ایستاده ام...!

دیگر زمان زیادی ندارم. دیگر چیزی به تمام شدنم نمانده ؛ به تمام شدنم ، به تمام شدنت !

و نشد یکبار هم آنگونه که می خواستم از تو بنویسم.

نشد یکبار هم آنگونه که باید بر ذهنم، و بر سرانگشتانم جاریت کنم !

نشد آنگونه که دوستت می داشتم، تو را بگویم ، بخوانم ، بنویسم ، بخواهم ؛ که فقط تو باشی و دیگر هیچ !

که آنقدر تو تو کنم تا کلامم سرشار از عطر تو ، و روح تشنه ام سیراب تو شود !

نشد حتی ساده از تو بگویم؛ برایم بزرگ بودی و پیچیده...!

بگذار همین حالا خالی کنم کمی از آن عاشقانه های وجودم را...

از پیپ کشیدن هایت بگویم؛ که مرا عاشق می کرد!

از همان نیمه شب هایی که در هوای آزاد و مطبوع تراس پیپت را می گذاشتم روی لبت و بعد خیره خیره نگاهت می کردم و دلم دیوانه ی لب زدنت هایت می شد! و تو پک می زدی و صدای مردانه ات رگ می گرفت و آنگاه با همان صدای دوست داشتنی مرا به خود می خواندی و دیوانه ترم می کردی ! می گفتی " حالا دیگه آغوش گرمتو به دنیا نمیدم! "

بعد آنوقت در آغوش می کشیدمت و از عطر تنت چنان سرمست می شدم که می پنداشتم تا دنیا دنیاست، خوشبخت تر از ما در آن نخواهد بود!

...

خیلی حرف ها دارم، خیلی ناگفته ها، خیلی عشق ؛ که در این هیاهوی بی رحمانه ی روزگار به یغما می رود ! خیلی دوستت دارم ها در دلم مانده برای تو... حتی خیلی گله ها دارم از نبودن هایت ... ولی دیگر فرصتی نمانده...

همین هم که مانده آنقدر غنیمت است که نمیدانم چه باید بکنم؛ نمیدانم چگونه از تو و با تو بگویم !

( بعضی می گفتند داستان می نویسم، بعضی می گفتند دلنوشته ، بعضی دیگر وقایع نگاری روزمره !

بعضی خاطرات نام می نهادند و برخی تراوشات شاعرانه ؛ من می گویم نامش مهم نبوده و نیست ؛

من می گویم تو که باشی در نوشته های من، هرچه باشد زیباست ! )

می دانی زیباترین شعری که تاکنون شنیده ام چیست ؟

تو...

همین !

برای خواب معصومانه ی عشق کمک کن بستری از گل بسازیم

برای کوچ شب هنگام وحشت کمک کن با تن هم پل بسازیم

کمک کن سایبونی از ترانه برای خواب ابریشم بسازیم

کمک کن با کلام عاشقانه برای زخم شب مرهم بسازیم

بذار قسمت کنیم تنهاییمونو میون سفره ی شب تو با من

بذار بین من و تو دست های ما، پلی باشه واسه از خود گذشتن

تو رو می شناسم ای شبگرد عاشق؛ تو با اسم شب من آشنایی

از اندوه تو و چشم تو پیداست که از ایل و تبار عاشقایی

تورو می شناسم ای سردرگریبون، غریبگی نکن با هق هق من

تن شکسته تو بسپار به دست نوازش های دست عاشق من

بذار قسمت کنیم تنهاییمونو میون سفره ی شب تو با من

بذار بین من و تو دست های ما، پلی باشه واسه از خود گذشتن

به دنبال کدوم حرف و کلامی ؟ سکوتت گفتن تمام حرف هاست

تورو از تپش قلبت شناختم... تو قلبت قلب عاشق های دنیاست

تو با تن پوشی از گلبرگ و بوسه منو به جشن نور و آینه بردی

چرا از سایه های شب بترسم ؟ تو خورشیدو به دست من سپردی

بذار قسمت کنیم تنهاییمونو میون سفره ی شب تو با من

بذار بین من و تو دست های ما، پلی باشه واسه از خود گذشتن

کمک کن جاده های مه گرفته من ِ مسافرو از تو نگیرن

کمک کن تا کبوترهای خسته رو یخ بستگی شاخه نمیرن

کمک کن از مسافرهای عاشق سراغ مهربونی رو بگیریم

کمک کن تا برای هم بمونیم، کمک کن تا برای هم بمیریم

بذار قسمت کنیم تنهاییمونو میون سفره ی شب تو با من

بذار بین من و تو دست های ما، پلی باشه واسه از خود گذشتن

خونه ی شیرین اینا یه خونه ی قدیمیه با یه حیاط بزرگ و چشم انداز خیلی زیبای پاییزی...

این هفته به مناسبت یلدا با بچه ها قرار گذاشتیم بریم اونجا واسه طراحی. من بودم و نفیسه و میثم و مجید. یعنی فکر کنید شخصیت شخیص و متینشون من بودم !!

حالا تو گیر و دار قرار گذاشتن آقا مجید گیر سه پیچ داده که من اولین بارمه میام اونجا باید کادو بگیرم...

توی یک گالری بزرگ و جدید التاسیس که من هنوز نرفته بودم، یک چیزی چشمشو گرفته بود گیر داده بود همونو بگیره. بهمون گفت خیلی چیزهای دیگه هم اونجا هست و همه رو تشویق کرد با جیب های پرپول بریم !

اون گالری تا خونه ی شیرین اینا با ماشین کمتر از 5 دقیقه راهه و پیاده حدود 25 دقیقه ای میشه. ولی مسیر تاکسی و اتوبوس نداره چون 1 خیابون جدید و نسبتا فرعیه و مسیر تاکسی و اتوبوسش کل دنیا رو دور میزنه تا این دو رو به هم وصل کنه!

خلاصه قبول کردیم و نیم ساعت قبل از ساعت 3 که به شیرین گفته بودیم اونجا قرار گذاشتیم.

...

عصر درحالی که لباسهامو می پوشیدم احساس کردم کم کم داره هوا ابری میشه و کمی باد میاد... من عاشق همچین هواییم، واسه همین اینم به کیف روزم اضافه شد!

وقتی نزدیک چهاراه رسیدم میثم و نفیسه رو دیدم که مشغول صحبت بودن و تا سلام و علیکی کردیم مجید هم با یه تیپ بامزه با شال و کلاه راه راه بافتنی و لبخند معروف به پهنای صورتش سر رسید!

توی گالری واقعا خواستنی بود... محشر بود ! مجید انتخابشو بهمون نشون داد و تحسینش کردیم. تابلویی بود زیبا با نقش برجسته دختری که پروانه روی دستش بود. تابلویی بود که قاب و جای عکس یکی بود... چند لایه ی بافت دار مقوایی که هریک در برجستگی و زیباکردن طرح آن سهیم بودند و واقعا" کیس ناب و نو و مورد پسندی بود.

تقریبا تا جاییکه جیبمون جواب داد هرچه بود رو خریدیم! اصلا هم رعایت مهمونی رفتن رو نکردیم حتی برای دلسوزوندن شیرین هم که شده هر شرارتی شد به کار بستیم تا هرچه رذل گونه تر دل شیرین آتیش بگیره !!

دست من پرشده بود از کاغذهای بلند با بافت های جدید و زیبایی که قبلا ندیده بودم و جون می دادن واسه آبرنگ. اصلا متوجه زمان هم نبودیم! حدود 5 دقیقه از 3 گذشته بود که تماس شیرین مارو مجبور به دل کندن کرد. با دست های پر از کاغذهای لوله شده و وسایل طراحی و نقاشی از اونجا زدیم بیرون. من جلو حرکت می کردم. رفتم جاییکه میثم و نفیسه رو اول دیده بودم و یکم اینطرف و اونطرف نگاه کردم و بعد گفتم میثم پس ماشینت کو ؟!

عادت داریم هرموقع می خوایم جایی بریم همه خراب می شیم رو سر یکی چون هیچکدوممون دلش نمی خواد مصاحبت حتی یکی از بچه های دیگه رو از دست بده! ماشین میثم هم از بقیه جادار تر و مدل بالاتره و دست فرمون خودشم که عالی...

وقتی برگشتم و اون جمله رو به زبون آوردم دیدم آقا میثم ورزشکار ما لبخندی فاتحانه زد و درحالی که شیطنت از چشماش می بارید گفت بنظرم اومد پیاده این مسیر زیبا رو بریم خیلی جذاب تره !!!!!! الانم به شیرین زنگ می زنم می گم نیم ساعت دیگه می رسیم !!

- ای بابا، خب لااقل همون موقع می گفتی زودتر بیایم!

- آخه من که می دونم اگه میگفتم شما هرجوری شده یه ماشین دیگه میاوردین... من شما تنبلا رو می شناسم !!

یعنی دیگه فقط مونده بود بزنیم زیر گریه...

و نکته ی خیلی خیلی جالب اینکه همون لحظه یک قطره بارون ناقابل چکید رو بینی م !.....

حالا فکرشو بکنید با اینهمه بار که البته هرکدوممون نصفشو ریختیم رو سر میثم بیچاره! و با این بارونی که وسط راه از شانس ما چنان یکدفعه شدت گرفت که تا رسیدن به مقصد نصف پولمون حروم شد! و با وجود بدقولی وحشتناکمون! و با وجود تاریک شدن زودتر از موعد هوا بخاطر ابری بودن و ....... دیگه ما چطوری و با چه حس و حالی رسیدیم خونه ی شیرین اینا که خودش و آبجیش فقط تا یک ساعت بعدش که یکم حالمون جا اومد و خشک شدیم ، یکسره بهمون خندیدند و مامانشم بنده خدا هی حرص خورد و هی به میثم بیخیال، و به شیرین و شیوا بخاطر خنده هاشون چشم غره می رفت !

جالبه بدونید میثم تموم این مدت ککش هم نگزید و جالب تر اینکه از قیافه های آبکشیده ی ما و خنده های شدید شیرین و آبجیش و مادر مهربون اما عصبانی اون تصویر برداری کرد و همه رو یادگاری و به عنوان هدیه با امضای خودش به شیرین و خواهرش هدیه داد ! دیگه تا به خودمون اومدیم غروب شد و شب یلدا آغاز... خانواده ی شیرین از قبل نقشه کشیده بودن نگهمون دارن واسه شام و ما هم احتمالشو می دادیم. یعنی از خدامون هم بود که هرچی بیشتر با هم باشیم و خراب کاری کنیم و تو سر و مغز همدیگه بزنیم تا یک شب یلدای خاطره انگیز بجا بگذاریم...

و امــــا؛

بشنوید از آقا مجید و تابلوی سراسر مقوای آقا ! اول بگم مجید خودش یکم ریز نقشه و سرمایی (دقیقا سرمایی توی مدرسه موشها رو تصور کنید!!) خب همین دیگه برای توصیف حال و روز مجید کافیه ولی تابلویی که گرفته بود ........

بهتره نگم چه بلایی سرش اومد چون بشدت خنده م گرفته و نمی تونم توصیفش کنم! ولی نقشش خداوکیلی زیباتر شده بود چون رنگ ها بخاطر بارون ریزش پیدا کرده بودند و حالت هایلایت های رنگی اطراف نقاشی ایجاد کرده بودند و لااقل به ما آبرنگ کارا که از نقش های محو خوشمون میاد کلی حال داد و شیرین هم گفت که این زیباترین و خاطره انگیز ترین هدیه ی عمرشه و به هیچ وجه از خودش دورش نمی کنه هیج وقت !

آخی خوش به حال مجید... !