خاطرات سردرگم

ادامه از پست شماره 1 با همین عنوان

وقتی سهیل اون جمله رو به زبون آورد، انگاری آب یخ ریختند رو سرم ! نگاه تیز و پرسشگرانه م رو بهش دوختم و تو یه لحظه هزار جور فکر کردم! که آخه این وقت شبی......

جلوی پیشروی بیشتر افکارمو گرفت و گفت: "چند نفر دوره اش کرده بودن تو خیابونِ.... (یکی از خیابونای نسبتا خلوت شهر) نامردای بی شرف ! یارو چاقو درآورده بود برا تهدید یه دختر بی پناه ! عوضی نکبت........!! منم اولش نفهمیدم که دختره کیه ولی همین که یکم مشکوک شدم فرز با ماشینم پیچیدم جلوشونو اول اون که چاقو داشت رو لت و پار کردم....."

لاف نبود... سهیل تو کونگفو در حد استادیه، کاراته رو هم تا حدی از خواهرش یادگرفته ؛ در کل یک تنه چندنفرو حریفه.

ادامه داد : "یکی دیگشون اومد جلو دید حریفم نمیشه دیگه سریع سوار ماشین شدن و اون یکی وضع خرابه رو هم هرجوری بود بردن... خاک بر سرها...می تونستم بدتر به حالشون بیارم ولی تا چشمم به مریم افتاد یهو وا رفتم!..."

کلمات آخرو به آرومی گفت و دیگه هیچی... فقط نگاه غمگینشو دوخته بود به مریم که هنوز بی حال سرش روی شیشه ماشین کج شده بود. گفتم "خیلی خب کمک کن ببریمش بالا... طفلک معصوم... آخه بگو این وقت شب تنهایی اونجا چه.........!!!"

لبم رو فشار دادم و بقیه حرفمو خوردم... هرجور بود بردیمش بالا و توی تختخواب خودم خوابوندیمش...

تمام شب مریم تب داشت و هذیان می گفت... و تمام شب سهیل هم پابه پای من بیدار مونده بود. قرار گذاشتیم فعلا درمون خونگی کنیم و اگه بهتر نشد فردا ببریمش دکتر. به مامان مریم هم زنگ زدم گفتم خونه ی ماست و از خستگی افتاد و نخواستم بیدارش کنم و اینا...

خلاصه همه چی رو ردیف کردیم ولی سهیل هرچی اصرار کردم نخوابید. هیچی هم نمیخورد... خیلی مضطرب بود و حالش داغون. شاید اگه من نبودم تمام وقتو گریه میکرد! از این حالش هیچ سر در نمیاوردم!

...

سهیل و مریم از فامیلای نسبتا نزدیکمونند... توی فامیل معروفن به قهر و لجبازی و کل کل! اون اوایل همیشه تا حد دعواهای لفظی هم پیش می رفتن و ما به زور مهارشون می کردیم! تاحالا همیشه فکر می کردم اگه این دوتا تو 1 چیز خیلی با هم تفاهم داشته باشن لجبازیه !! با اینکه خانوادگی خیلی زیاد با هم رفت و آمد دارند و مامان و داداش مریم هم تقریبا عاشق سهیل هستند ولی این رفت و آمدها هیچوقت سردی اون دو رو نسبت به هم کم نکرد... لا اقل ما همه اینطوری فکر می کردیم، و باوجود این فکر ، این رفتار سهیل خیلی دور از انتظار بود!

آخرش طاقت نیاوردم و پرسیدم " آخه تو چته ؟! مگه تو اینطوریش کردی که اینقدر خودخوری می کنی ؟!"

با نگاه پایین انداخته گفت :

" سایه ؛ خراب کردم! " و زد زیر گریه!!

شب های تنهایی رو دوست دارم...

معمولا هر شبی که تنهام، برام می شه یه شب پر از حادثه و بکلی خاطره انگیز! و معمولا هم اتفاقایی می افته که بیداری نصیبم می شه و شب زیبای من درازتر و درازتر می شه...

دیشب هم از همون شب ها بود، با این تفاوت که آسمون مهتابی و زیبا نبود، هوای غبار گرفته، شهر عزادار، کتاب داستان اخیرم هم تموم شده بود...

ساعت از 10 شب گذشته بود و هنوز هیچ چیز جالبی توی این فضای سوت و کور نظرمو جلب نکرده بود. کتابای درسی تلنبار شده، غمگین به من زل زده بودند که بی تفاوت یه گوشه رهاشون کرده و بی حوصله روی کاناپه دراز کشیده بودم و بی هدف شبکه ها رو یکی یکی عوض می کردم...

کم کم که چشمام گرم می شد و خمیازه های طولانیم شبیه موج های خود رفته وامی دادند، ناگهان با صدایی که توی تموم سرم تیر کشید از جاپریدم! مات مونده بودم که دوباره صدا ی زنگ در تکرار شد! آیفونو برداشتم و صدای مردونه ای سریع گفت: سهیلم بیا پایین!

انگار دوسه باری این جمله تو ذهنم تکرار شد تا بلاخره فهمیدمش و لبخندی زدم و گفتم: آهان... خوبی ؟ ...

بدون اینکه اجازه بده حرف دیگه بزنم مضطرب داد زد: خواهش می کنم زودتر بیا پایین...!!

دیگه درنگ جایز نبود...

سریع روسری و ژاکت رو پوشیده نپوشیده ، آویزون خودم کرده و پله ها رو دوتا یکی کردم و بلاخره در بروی سهیل باز شد!

...

خدای من... سهیل با صورت رنگ پریده و چشمای نگران و لرزان به من زل زد...نفسش به شماره افتاده بود و حالتی شبیه جن دیده ها داشت! تا اومدم چیزی بگم خیلی تند گفت: مریم... مریم بیهوش شده !! و نگاهشو دوخت به صندلی کنار راننده تو ماشینش...

با سرعت عملی که خودمم باورم نمیشد دویدم در ماشینو باز کردم و دستای مریمو تو دست گرفتم... سرد سرد بود ولی نبض آرومی داشت. رنگ صورتش مثل گچ شده بود! فریاد کشیدم: این چرا اینطوری شده ؟

و سهیل با حالتی مستاصل که انگار همون موقع می خواست قد یه دریا گریه کنه، با صدای آروم و بیچاره گفت: ترسیده !!...

...

راستش از فکر اینکه بقیشو خودتون حدس بزنید که چی شده دلم غش می ره  !!

ولی خب...  خودم هم دفعه ی بعد تعریفش می کنم...

تا درودی دیگر بدرود.

ما رسممونه کسیو که خیلی خاص دوست داریم لینک نمی کنیم !! و یعنی فقط مال خود خود خودم !

مهم اين نيست که تو اد ليست مسنجرمون چند نفر اد شدن...

مهم اينه که تو قلبمون فقط 1 نفر اد شده باشه که با هم آن بشيم، باهم آرشيو زندگي رو دوره کنيم و با هم آف بشيم.

امّا بايد يادمون باشه پسورد دوستيمون رو جوري بسازيم که کسي نتونه هکمون کنه!

منو حالا نوازش کن که این فرصت نره از دست

شاید این آخرین باره که این احساس زیبا هست

منو حالا نوازش کن همین حالا که تب کردم

اگه لمسم کنی شاید به دنیای تو برگردم .....

انگاری افتاده به جونم خوره

حالم از این شهر به هم می خوره

حالمو بردارم از اینجا برم

هرچی نرفتم دیگه حالا برم

جایی برم که دود و دم نباشه

برم به اونجایی که غم نباشه

به کول بگیرم همه ی هستیمو

حاصل دیوونگی و مستیمو

برم به جایی که پرنده باشه

خداش یه کم به فکر بنده باشه

اونجا که جای دود و دم حیاته

جایی که جون دادنشم حیاته

خدا می دونه دلم از غم پره

تو شهرتون نون واسه ما آجره

انگاری افتاده به جونم خوره

حالم از این شهر به هم می خوره

...

من که ترانه ساز صحرا بودم

نی زن دره های زیبا بودم

پا به پای ترانه هام بی امون

می رقصیدن کوه و دشت و بیابون

می خوندم از بی کسی مسافر

مثل ترانه های باباطاهر

نی می زنی می خونی ای دل ای دل !

مونده از آسمونی ای دل ای دل !

مُو بی تو دنیای غریبی دارُم

دل دلِ بی نشونی ای دل ای دل !

...

تا اینکه صحرا نَفَسِت رو دم زد

گرگِ چشات به گله ی دلم زد

به خاطرت از آسمون بریدم

پیرهنتو از دل و جون بریدم !

آلوده کردم خودمو به دنیات

شهری شدم... شهریِ آرزوهات !

انگاری افتاده به جونم خوره

حالم از این شهر ! به هم می خوره

                                              مهدی نیکبخت

                                             (بی تو)

پی نوشت : همین چند روز پیش بود که آقای "بی تو" رو توی محل کارم ملاقات کردم... استادی که استادم بود و خود نمیدانست، به گرمی با حالت تواضع همیشگیش شروع به احوال پرسی کرد! با شگفت زدگی گفتم شما منو هنوز به یاد دارید ؟! گفت بله... گفت شاید برای خیلی وقت پیشه ولی بله هنوز...

خیلی برام جالب بود... شاید بیشتر از 1 سال می گذشت از ملاقات و گپ و گفت مختصرمون بعد از سمیناری که در ارتباط با کودک و خانواده بود... همون روزی که بیش از همیشه ی شناخت از راه دورش، شناخت "بی او" ، مجذوب شخصیتش شدم...

آدمی غرق ماتمم بی تو... چه بگویم که من کمم بی تو...

خواه ناخواه ؛ همیشه ستایشت خواهم نمود استاد !

خاطرات

انگل های زنده ای هستند که درمانی ندارند !

زمان تنها ، مسکنی است...!

صد مسافر آمد امـــــــــــــا هیچ کـس عاشق نبــــــود

هیچ کس حتی خودش هـــــم با خودش صادق نبود

هیچ کس آیینــــه ای از آب در دستـش نداشـــت

توشه ای جز کوله بار خواب در دستش نداشت

هیچ کس بی چتر در باران شیــــدایی نرفت

هیچ کس تا گم شدن تا مرز پیدایی نرفت !

هیچ کس با همرهش از فصل دل کندن نگفت

از مسافر ، از سفر ، از عشق ، از رفتن نگفت...

هر کسی در بغض من راهی به جایی جست و رفت

دست از مشق سفر؛ از عاشقی ها شست و رفت...