خاطرات سردرگم

این روزها و شب ها کارم به شدت زیاد شده؛ طوری که صبح زود که می رم سر کار آخر شب ها می رسم خونه. تازه شب ها هم می رم خونه ی داداشم می خوابم چون خودش نیست و خانمش تنهاست توی خونه . یعنی دیگه هیچ وقتی نمی مونه واسه دیدن خانواده ام...

دیشب که اوج کار این چندماهمون بود، حدود ساعت 12 شب رسیدم خونه!! برادرم که یکی دو روزی بود منو ندیده بود، اومد بغلم کرد و شروع کرد به روبوسی... منم تا می شد خودمو لوس کردم و هی اینطرف و اون طرف صورتمو می گرفتم تا ببوسه ! انقدری ادامه دادیم تا خانمش گفت : "نگاه کن توروخدا چه استقبالی... ما اگه این موقع شب برسیم خونه که بابا راهمون نمی ده ! کاش ما هم همچین داداشی داشتیم! " گفتم خب درک نمی کنی دیگه... شما باید داداشت باشه تا بگه کاش ما هم همچین خواهری داشتیم !! در همون صورته که همچین استقبالی خواهد شد ! ;-) "

فکر کنم پستم خیلی بی ربط بود نه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ :)))

ادامه : باز امروزم که کلی مهمون از راه دور داشتیم خونمون، وقتی از خونه داداشم اومدم خونه بابایی گرفت به حال و احوال و روبوسی و اینا... دهن مهمونا هم وامونده بود که ای بابا از ماهم همچین استقبالی نشد!! گفتم آخه من و بابا چند روزه همو ندیدیم خب !

خلاصه کلاً دیگه جای سایه بهم می گن ستاره... البته ستاره ی سهیل !! :-)

ههههههییییییی سهـیـــــــــــــــــــــل !!

در مكتب ما رسم فراموشي نيست

در مسلك ما عشق، هم آغوشي نيست!

مهر تو اگر به هستي ما افتاد،

هرگز به سرش خيال خاموشي نيست

**********

گر خلوت وصل تو برازنده ي من نيست...

بگــــذار كه در ســـايه ي ديوار تو باشم!

مانده ام در حصار تنهایی

وای از روزگار تنهایی

دل من کز تو عشق را فهمید

عاقبت شد شکار تنهایی

نای غربت نوای دل دیشب

چنگ می زد به تار تنهایی

ساختم بی تو با هزاران درد

سوختم از شرار تنهایی

آه ، ای در نگاه من جاری

بی تو ام پرده دار تنهایی

مثل کوچیدن پرستو ها

می روم از دیار تنهایی

می روم تا به اوج یک پرواز

دورتر از مدار تنهایی

ساختم در حضور اشک امشب

غزلی ، یادگار تنهایی .

- خونه مهرزادم. یه دفتری هست که رو جلدش نوشته " به سایه ی تنهایی هام... سایه ای که از سرم زیاد بود "... اجازه می دی بخونمش دخترم ؟

چشمام داره سیاهی می ره. گوشیش دست داداششه و جوابمو می ده... یعنی اول نمی داد ولی...

امروز رفته خونه ش و داره باهام حرف می زنه یکسره... نمی فهمم چی می گه... همه اش مهرزادو می شنوم... خنده هاش... درد کشیدناش... خس خس نفسش – به خاطر نامردی بعثی ها- !

باورم نمی شه... هنوز برام غیر قابل باوره... اصلا مگه می شه ؟ مگه تا همین دیروز با هم نبودیم ؟

عین بچه ها گاهی می خندم؛ گاهی می شکنم گاهی خورد می شم  و از لابلای خرده های دلم حرارت میزنه بالا و اشکام جاری می شه ! انگار خاطرات زیبای با هم بودنمون انقدری بوده که جای خالیشو پر کنه ! هرچند خودمم می دونم اینطور نیست... می دونم این درست نیست ! می دونم وقتی نباشه دیگه همه چیز خیاله... دنیام می شه توهم بودنش !

دیشب – شب قدر- زنگ زدم که التماس دعا بگم ... اول بی جواب موندم ... نگران شدم... پیام دادم... پیام پشت پیام... تا اینکه بلاخره جواب اومد...

" مهرزاد رفت ! "

مدت هاست خیره شده ام به صفحه ی موبایلم و دارم تک تک حرف ها و هجاهاشو  مرور می کنم بی که معنیش رو بفهمم... نمی دونم چه مدت گذشته... چند ساعت... 1 روز... چند روز... ماه ها یا سال ها... نمی فهمم !

اصلا معنی این دو کلمه چیه ؟

این چه صداییه توی گوشم ؟

صدای اذانه ؟! اذان صبح ! الان باید چیکار کنم ؟! بلند می شم و توی آینه نگاه می کنم... این کیه ؟ اینجا کجاست ؟ چرا همه جا سیاهه ؟ راستی "مهرزاد رفت" یعنی جی ؟!

...

این دقایق آخر ثانیه به ثانیه باهاش بودم... درد می کشید ولی می خندید ! می گفت اینا که چیزی نیست بچه ! تو بیش از اینا می بینی توی زندگیت... باید عادت کنی !

مرگ آرزوش بود... ولی مگه همه ی آرزوها باید شب قدر برآورده بشند ؟!!!!!!!!!!!!!

پی نوشت : نیاز مبرم دارم به خلوت... به هرچی اعتقاد دارید و هرچقدر دوستم دارید، برام دعا کنید !

 کاوه – پسرعمه ام– که برای اولین بار به ایران آمده بود، از خط فکری و اندیشه های دینی- سیاسی اش پرسیدیم، از گفتن ابا کرد... نه که اندیشه اش بد باشد یا خجالت بکشد از برگزیدنش و گفتنش – که آزادی در تصمیم حق او بود– ؛ اما بیم طرد شدن داشت ، و متحجر نامیده شدن ! که باز اینگونه نامیده شدن را هم پذیرفته بود حتی – هنگام انتخاب– ؛ ولی

ناواقعی درباره ات فکر کنند، سخت است ؛ ترویج ناحقی است !

وقتی کسی بهت اظهار علاقه می کنه ، جدی باش !

یا بگو نه...

یا تا آخرش باهاش برو...

پا به پاش برو !

علم ثابت کرده در هنگام عشق بازی، قدرت تحمل درد در افراد چندین برابر افزایش می یابد...

شده تاحالا از شدت عاشقی ، دلت بخواد بترکی ! پودر بشی، ذره ذره بشی و دیگه هیچ اثری ازت نَمونه ؟ تا جیگرت حال بیاد !

این مال وقتی هست که احساس می کنی معشوقت انقدری هست که تو اصلاً به حساب نمیای ! یعنی نه که نیای واقعاً ؛ خودت خودتو دیگه حساب نمی کنی؛ همه چیزت می شه او !

اینجور وقتاس که همه اش با خودت زمزمه می کنی :

به تیغم گر کشد دستش نگیرم                   و گر تیغم زند منت پذیرم...

+ لحظه ی عشق بازی از قشنگ ترین و ماندگار ترین لحظات زندگیه ، تو یه لحظه انقدر درد توی وجودت پراکنده می شه که حتی توان فریاد هم نداری و فقط اشک می ریزی ، از درد ، خاموش ؛ اما لبخند زنان! و وقتی هرم نفس های عشق رو روی پوسته ی سردت احساس می کنی ، بی هوا ؛ بی اختیار دچارش می شی... " دچار یعنی عاشق "...  با تمام همان وجودی که درد را پذیرا شده بود...

اعتراف می کنم ، به اندازه ای که نمی توان گفت، درد را دوست می دارم... ./

من اورانوسیم... دنیایی دارم متفاوت از دنیای حقیقی سایر آدم ها؛ در فضایی دیگر، با حال و هوایی دیگر، با آدم هایی دیگر...

گاه و بی گاه پهنه ی خیالم کشیده می شود به افق های دور... دورتر از آنچه بتوان فکرش را کرد ! و به همراه احساسم قدم می گذاریم به سرزمین رویاها و آنچنان غرق می شویم در اقیانوس های بی کرانش، که گاه ساحل را نمی یابیم...!

...

یک شب پاییزی که مشغول گردش بودم در همین جا ، در این دنیای تارعنکبوتی سردرگم (وب)، به خلوتی راه یافتم... خلوت مردی که کوچه ها قدم زده بود و شهرها به هم زده بود تا گوشه ای از این دنیا خانه ی دلش را بیابد و بیاساید...

راه یافتم به خلوتش و با هم خیابانی طولانی را قدم زدیم... خیابانی سربالایی که به خانه ای دلنشین منتهی می شد... خانه ای که بوی بهارنارنج باغچه ی کوچکش مستم می کرد... برای اولین بار عطر بهارنارنج به مشامم رسیده بود... دلم می خواست آن لحظه کش بیاید تا تمام بودنم... شور و شعف با وجودم آغشته شده بود... تا آنکه مستی ام با صدای زنی آمیخت. زنی 30-40 ساله که از برادرش می گفت و از بهارنارنجی که با دستان خودش کاشته و به ثمر رسانده بود... احساس کردم صدای آواز پیچید در گوشم و دیگر صدای زن نبود... آوازی شیرین و ایرانی بود... صدای صاحب بهارنارنج بود... صدای شیرین ایرج بسطامی !

...اما آواز هم محو شد... آواز بسطامی با جریانی از درد در بدنم محو شد! مست بودم و اشک می ریختم... " ایرج رفته و بهارنارنجش مانده..." زن جوان- شکسته این را گفت! گریه کردیم... دوتایی – با مرد–  زیاد هم! با کاپشن سورمه ای که به تن داشت و یقه اش را هم بالا آورده بود روی گردنش، آنچنان می لرزید و اشک می ریخت که به خاطر ایرج هم نه- که با دیدن او- مستانه گریه می کردم! ناگهان همه چیز تیره و تار شد... دنیایم چرخید و مرد تنها را دیدم وسط خیابان طویلی که اکنون سرپایینی بود... من اما در کنارش نبودم... من فقط حسش می کردم... چشمانش پایین بود اما گرمی اشکهاش را حس می کردم... و هنوز در مشامم پر بود از عطر بهارنارنج... چشم از مرد تنها که برداشتم، کاغذ را زیر دستم دیدم و قلم را در دستم... ندانستم کی به آن دو متوسل شده بودم... فقط می دانستم آرامشم در گرو رقص قلم است بر صفحه... می دانستم عطر بهارنارنج باید همینجا جاودان شود... می دانستم درد تنهایی بهارنارنج و زن را قلم من باید مرهم شود...

قلم می لغزید و من هیچ نمی دیدم... اصلا به یاد ندارم که چگونه نوشتم... فقط می دانم نوشته ام حاصل ساعت ها خلسه و مستی بود... اشک بود که می ریختم و دردی پنهان ؛ که – حتی در همان خلسه هم– می کشیدم.....

قلم از حرکت ایستاد... یاد مرد افتادم... رفته بود، لبریز از درد دوری... رفته بود، بی آنکه سخنی گفته باشد... خیابان بی انتها هم تمام شده بود... تنها تصویر بهارنارنج بود و زن و صدای دلنشین ایرج .

– کاغذ بایگانی شد مانند تمام خاطرات اورانوسی ام! –

...

..

.

چند روز پیش که پی چیزی می گشتم، ناگهان خاطره ی آن روز به چشمم آمد... صفحه ای بزرگ بود با خطی زیبا اما شتابان نگاشته شده... حاصل آن چند ساعت نوشتن را دیدم و بانگ شگفتا سر دادم ! همان چند ساعتی که پرسه ها زده بودیم و مستی کرده بودیم و حالی به هم زده بودیم...

حاصلش را دیدم که با خطی شتابان نوشته شده بود :

" امان از آن عطر بهارنارنجی ؛ که پایبندم کرد... "

تمامش همین بود !

به سلامتی و مبارکی... هم اتاقی ما خونه دار شد دیگه...

می دیدم چند وقتیه سوهو جان سر نمی زنه به ما... نگو که ؛ منزل نو مبارکی و اینا...

چقدرم قشنگ و با سلیقه چیده... تریپ سنتی ایرانی... یه جورایی طراحی شاهکار در حد المپیک ! وای اون انارای تزیینیش منو کشته...

سوهو جان خیلی عوض شده... به جای استفاده از نماهای سرد و یخ زده ی که قبلنا دوست داشت ، به جای استفاده از کلمات پر از انرژی منفی و سرد و برفی، الان گرم شده... هرم داغیش بدجور گرفت ام. خودشم مهربونتر شده... به من میگه " به خدا شرمنده عزیز " !!!! خب بهم حق بدید اینقدر علامت تعجب بگذارم، آخه تاحالا همچین کلماتی ازش نشنیده بودم... اصلا فکرشم نمی کردم بلد باشه از این حرفا... هه ! در اومده بهم می گه آبجی !!!!

خلاصه...

سوهو اگه بیای و بخونی این متنو خیلی خوشحال می شم... از این تغییراتت واقعا لذت بردم... خاطره ی پریشب احتمالا حالا حالاها می مونه... هرچند دست خالی اومده بودم ( که اونم تقصیر خودت بود می خواستی غافلگیرم نکنی ! )  ولی.......

منزل نو مبارک !