خاطرات سردرگم

شبانگاهان تا حریم فلک چون زیانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی امان به دل ساکنان فلک ناله ی سازم

دل شیدا حلقه را شکند تا برآید و راه سفر گیرد

مگر یک دم گرم و شعله فشان تا به بام جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل بال و پر زدنت ، شعله ور شدنت ، در شبانگاهی

به بزم غم ؛ دیدگان تری ، جان پر شرری ، شعله ی آهی

بیا ساقی تا به دست طلب گیرم از کف تو جام پی در پی

به داد دل ای قرار دلم ، نوبهار دلم ، می رسی پس کی ؟

چو آن ابر نوبهارم من ، به دل شور گریه دارم من

می توانم آیا نبارم من ؟!

هرچقدرم که وبلاگ خصوصی داشته باشی ،

هرچقدرم که هیچ کس تو رو نشناسه و راحت ِ راحت بتونی همه حرفهات رو بزنی ،

هرچقدرم که بزنی به رگ بی خیالی و بی غیرتی ؛

آخرش یه حرف هایی هست که نمیشه بگی ؛ نباید بگی !

یه چیزهایی هست که باید راز بمونه برای همیشه ...

همیشه رمز و رازها شیرین و قشنگ و خواستنی اند !

( فقط همینقدر بگم حرف خدا که آفریدگار دنیا و آدم هاست خیلی ارزش داره ؛ خیلی خواستنیه !

دنیایی تفاوته بین حرفهای او و غیرش ؛

اینو کسی می گه که با تمام وجود ؛ توی شیرین ترین لحظه های عمرش

– که از فرط زیبایی آدم می تونه عاشق بشه –

وجود خداوند و حقانیت گفته ها و وعده هاش رو احساس کرده...

آنقدر زیبا و شورانگیز که توان گفتنش نیست ؛ )

و اینگونه می شود که بعضی چیزها همیشه راز می مانند...

شگفت انگیز و زیبا و خواستنی...

دلم که زیادی تنگ می شه، بلند می شم و سرک می کشم تو راهرو ها تا یه چیزی پیدا کنم واسه دلخوشی...

هرچی به اتاقت نزدیک تر می شم هرم بیشتری به تنم می خوره ، این شوفاژه روشنه انگار... پارسال هم بود ! چقدر دوستش دارم ... از تو بیشتر شاید !! از تو خیلی بامرام تره انگار !

اون موقع ها عاشق این بودم که وقتی میام اینطرفا، شوفاژ روشن باشه و گرم... اونوقت زمین هم گرم بود دیگه ، تو هم گرم بودی... بعد من می خوابیدم کنار شوفاژه روی زمین و از داغی ش که به تن سردم چنگ می زد کیف می کردم! چشمامو می بستم ولی خیرگی نگاه مردونه ات رو می دیدم... همونجوری می خوابیدم که تو دلت ضعف می رفت و طاقت نمیاوردی میومدی کنارم می خوابیدی و موهامو به بازی می گرفتی...

یادش بخیر انگاری غریبه تر که بودیم بهتر بود...

شایدم الان غریبه تر شدیم! آخه آدم وقتی به یه مقطعی می رسه قبلشو فراموش می کنه ! شاید ما باور کردیم که این غریبگی همونه که بهش می گیم آشنایی !

... حالا تو کجایی که من فضای سرد کنار آب نما را به اتاق گرمت ترجیح می دم...

کجایی ببینی سویشرت آبیه که نیم تنه است رو پوشیده ام و اومدم اینجا و تو که نیستی همش خاطرات اولین نگاهت برام زنده میشه که هاج و واج موندی تا دیدیش توی تنم ! (خنده ای می کنم از سر درد!!)

پارسال این موقع که می شد می کشتنت تنهام نمی گذاشتی...

به چه زبونی بگم من انقدر پولدار شدنتو نمی خوام... من تحمل ندارم پول لعنتی رو از من بیشتر دوست داشته باشی !!!!!

دلم تنگ شده واسه همون رنو ه که خیلی طول نکشید... چقدر وقتی پژو 206ات رو خریدی ذوق کردیم دوتایی... گفتی حالا پیش به سوی جنتو به رنگ غروب ... و رفتی هم !

چقدر خیابونا و اتوبانا رو دوتایی با بالاترین سرعت می رفتیم و جیغ می زدیم تا آخر شب می شد و اشکمون از هیجان درمیومد... آخرشم موقع خونه رسیدن با صدای خوشگلت که دلم براش یه دره شده ، آهنگای ملیح می خوندی و منو می کشتی...!

حیف که دیگه نیستی... حیف که حتی تو حرف زدنات یه عسلم ساده هم دیگه خرج نمی کنی ... یعنی دیگه یادت نیست... یادت نیست که پولو می خواستی تا منو خوشحال کنی...

الان دلم می خواد بگم گور بابای پول ... می خوام بگم من همون خود قبلیتو با همون رنو مسخره هه بیشتر دوست داشتم !

می خوام بهت بگم بیا همه این راهو یه آندوی درست حسابی بزنیم و برگردیم سر همون جای قبلی... سر همون خونه ی اولی که برای خریدن تک تک وسایلش کلی ذوق می کردیم و جشن دو نفره می گرفتیم...

می خوام بهت بگم اگه برگردی و همون مرد بی ریای سابق بشی ، منم دوباره دوستت خواهم داشت...

می خوام بهت بگم..........

تو که اینجا نمیای.... برای چی ، برای کی الکی حرف بزنم ؟!!!

+ امروز روز ازدواجه ! پارسال تو این روز چقدر کیف کردیم... چقدر شاد بودیم ! گذشت...

++ این نیز بگذرد..........

چنگک برداشته ام و افتاده ام به جان کاه های دلم ! همه را بیرون ریخته ام جز تک و توک کاهی که مانده در فضای باد کش اینجا... فقط مانده این آخری... این آخری سنگ شده انگار ، آنقدر متراکم شده که به این راحتی ها بیرون نمی رود... زمان می خواهم تا تکه تکه اش کنم و پرتش کنم بیرون و با خیال راحت بگویم " لعنتی... بلاخره تموم شد ! "

زمان می خواهد ، اما زمان ندارم... میهمان جدید داریم !! باید هرچه زودتر خالی شد !!!

+ این یکی می آید که بماند ! یادم باشد دلم را برایش آب پاشی هم بکنم ، تا زودتر متراکم شود و بچسبد به هم ، و به تمام دیواره های دلم... که جدا هم نشود ! یادم باشد اینجا را از تک و توکشان هم خالی کنم ! زندگی ام ؛ دلم نو می شود با پوشال جدیدش... !!!!

تمام می شوم

در آغاز هیاهوی دوردست...

به کدامین خیال خام

سایه ای را

جز یک تصویر ساده و سرد و سیاه پنداشتم؟؟؟؟؟

...

پرده ی پلک ها که می افتد، تاریکی می آید و صحنه ی نمایش

دخترک ایستاده در آغاز راهی به طول همیشه... با چمدانی در دست و نگاهی خالی؛ به دوردست ها ، به کسی که در تاریکی صحنه در انتظارش است و هیاهویی غریب ؛ و مستی و خماری ای و هیاهویی و هیاهویی و هیاهویی...

هیاهوی آن تاریک ها که دل را می زند ، سایه ی مردی مرد، - از پشت پرده ها- پیش می آید و چنگ می زند به قامت پوشالی دختر ! پشت کرده به سایه ؛ نمی بیند ولی حسش می کند، سنگینی اش را ، نوازش هاش را ، گرمی و یکرنگی اش را ، و چه حس لطیفی است که تمام قامتش را قدم می زند ؛ بی که دختر بداند می خواهد یا نمی خواهد...

...

سوز سردی می وزد و بی شرمانه می خواند : « گاهی چه زود دیر می شود... »

...

سایه ی مرد در تاریک روشن صحنه گم می شود ، دختر گم می شود ، هیاهوی دوردست ها گم می شود ، و هیچ کس تشویق نمی کند این بازیگران سردرگم را... هیچ کس نیست که ببیند ؛ که بفهمد ! که حرفی بزند ، که خنده کند یا اشکی بریزد ، هیچ کس نیست که راز دار این صحنه ها باشد...

صحنه تاریک می شود ، کرکره ی پلک ها بالا می رود، کورسویی نور هنوز هست... و دختر هنوز فکر می کند که ای کاش سایه ی مرد تا انتهای راه نرفته ی صحنه را کش بیاید... این همه هیاهو سخت است ؛ بی آنکه زیر سایه اش باشد !

گاهی بعضی صحنه ها که فقط مال خود خودته عینا تو واقعیت تکرار می شه...

گاهی بعضی حرف ها...

گاهی بعضی فکرا و نگرش ها...

گاهی فکر می کنم ذهنم پیشگوست !

یه حس خیلی عجیبی بهت دست می ده اونوقت !

پ ن 1 : کاش "یه دوست" قدیمم پست بیست و چهارم مهر ماهم را یه بار دیگه بخونه !

پ ن 2 : تاحالا شده فکر کنید روحتون یه حالیه ؟! انگار بعضی وقتا زیادی جاش بد می شه... هی حسودی می کنه انگار !!

پ ن 3 : میای یه وبلاگ خصوصی راه می اندازی که هر چی تو دلت مونده به هرکی تو دلت مونده بگی غافل از اینکه یکی که یه بارکی خیلی تو دلت می مونه، یه دفعه از توی همین وبت قد علم میکنه و دیگه حتی یه "دوستت دارم" ساده هم نمی تونی برای همون یکی بنویسی ! باز می شه همون آش و همون کاسه !!!!

می پرسی- قلیان دوست داری ؟!

...

( من تو را دوست دارم... تو قلیان را !

آیا من قلیان را دوست دارم ؟!!

...

غیرت می کنم از هرچه قرار است لب بر لب تو باشد... عشق اما غیرت را هم فدا می کند... هرچه تو بخواهی... )

...

- من قلیان تو را دوست می دارم !

می گن دستای پاک تو مهمون دستای دیگه است

می گن نگات پیش منه اما دلت جای دیگه است

می گن دروغ بوده که تو تا آخرش مال منی

چشمای رنگ عسلت دنبال چشمای دیگه است

آخه مگه فرشته هم رسم شکستن بلده ؟

آدم می تونه بد باشه مگه فرشته هم بده ؟!

با شب و مهتاب شنیدم این روزا خلوت می کنی

می گن تو خواب و رویاهات خورشیدو دعوت می کنی

چرا دستای عاشقت رنگ تابستون نمی شن ؟

وقتی که نیستم اون چشات خوهه ی بارون نمی شن ؟

میون راهت نکنه قلبتو دادی به کسی ؟

اون کیه که به جای من شبا واسش دلواپسی ؟

تو اهل آسمونایی اون آسمونای بلند

فرشته ی آرزوهام به گریه های من نخند !

آخه مگه فرشته هم رسم شکستن بلده ؟

آدم می تونه بد باشه مگه فرشته هم بده ؟!

                                                             تنها درخت

                                         پاییز را فهمید

              که تمام برگهاش را

گریه کرد                   

هوا کم کم رو به سردی می ره و رخوت پاییزی دوباره توی تنم غوغا می کنه .

به خونه که می رسم کیفمو می اندازم یه گوشه و لباسهامو عوض کرده- نکرده لم می دم کنار شومینه و پلکهای سردمو مثل یه پتو می کشم سر چشمای داغ و تبدارم و سعی می کنم با خیالات خوشم سردی و و کرختی دست ها و پاهامو مهار کنم.

معمولا انقدر خسته هستم که کنار شومینه ، چشم هام به دام خواب بیفته و شیرین ترین خواب عالم تو همین لحظات به سراغم بیاد !

پاییز همیشه همینطور شیرین و خواستنی بوده برام ؛ خصوصا که اولین بار که احساس کردم دلم لرزید و بی تاب شدم، یه صبح قشنگ و باطراوت پاییزی بود... شاید بشه گفت به یاد موندنی ترین روز زندگی من ...!

چقدر من عصرای پاییزی تا دم غروب روی کاناپه ای که توی حیاط پایینی بود ولو می شدم و تو حال و هوای نوجوانی، رمان های تخیلی و پر انرژی می خوندم و غرق می شدم تو داستان های محشرشون ؛ که یعنی مثلا من همون نقش اصلی داستانم ؛ و خدا رو شکر که از همون کودکی زیاد کسی کاری به کار من نداشت و می گذاشتند رویاهام توی زندگیم سرک بکشند و من – که همبازی درست و حسابی هم نداشتم- با اونها ؛ با رویاهام بزرگ شم !

یه وقتایی هم که تنها می شدم شیطنتم گل می کرد و یواشکی از کتابخونه ی داداش «هفت پیکر» و «عباسه و جعفر برمکی» و «سوته دلان» و خیلی رمانای دیگه که یادم نمیاد اسماشون رو؛ بر می داشتم و با ولع میل می کردم !!

حیاطمون اون موقع حالت سواره پیاده داشت و دورتادورش – توی کوچه- چنارهای بلندی بود که شاخ و برگ هاشون توی حیاط سر انداخته بودند. حیاط بالایی باغچه های بزرگی داشت – روبروی هم- که باغچه ی سمت چپ مخصوص درختای انجیر و سیب و خرمالو و سبزی و درختچه ی رز سفید و... بود و باغچه سمت راستی که اسمش رو گذاشته بودیم پارک نیلوفرانه به همت داداش کنار شیر آب و حوض آبی کاشی کاری شده ، نیلوفرای اصیل و بلندبالایی رشد کرده و سایبان زده و تا نیمه های حیاط پیش رفته بودند! برگ های پایینی حتی می شد به اندازه ی دو کف دست فاعده ی دالبری داشته باشند.

زیر سایبان های نیلوفری هم 2-3 تا صندلی فلزی سفید رنگ بود برای لحظات آسایش و کف حیاط بالایی را هم شن ریخته بودیم تا وقتی هرروز عصرهای بهاری و تابستان و بعضا پاییز آب پاشی می کنیم، بوی خاک چنان به مشام برسد که خستگی روز و روزگار یکجا بروند و پشت سرشان را هم نگاه نکنند...

یادش بخیر گلهای داوودی سفید و زردی که دو باغچه را بهشت گونه زیبا کرده بودند؛ گلهایی که عاشقم می کرد ؛ صبح ها پیش از مدرسه از آنها انرژی می گرفتم و عصرها با وجود آنها خستگی از تن به در می کردم...

آنقدر سخاوتمند بودند که هرچه ازشان برمی گرفتیم باز با دست باز گلهای دیگر تقدیم می کردند! و من که هر روز صبح چندین شاخه گل داوودی سفید برای دوستان و معلمان می بردم، به خود قول داده بودم در شرافت و سخاوت و محبوبیت همچون داوودی باشم ؛ و دوستانم که اعتراف می کردند با این گلها عشق را به همراه می برم، دوستانی شدند ماندگار و خواستنی که دیگر هیچ کجای دنیا پیدا نمی شوند !

خاطرات داوودی ها که پایان ناپذیرند و عشقشان جاوید...                 

باری ؛ شب های پاییز دیگر گونه بود. چشمهام به آسمان بود و روی کلامم با ناهید... شب های پاییز شب های دلتنگی است ؛ دلتنگی هام را به ناهیدم می گفتم و او گوش می سپرد به حرف های آتشین برخاسته از دل و سکوت پر از رازم...

...

و اینک ، پس از سالها هنوز هم ناهید ؛ ستاره ی شب های تنهایی من ، محرم اسرار من است و دوستی را در حقم تمام کرده ؛ لیکن نه دیگر داوودی ها هستند ، نه نیلوفرها ، نه حیاط بالایی و پایینی ، نه شن های ریز و درشت رنگ رنگی ؛ و نه دیگر اثری از ان شیطنت ها و ذوق های نوجوانانه ام ... حالا دیگر تنها رویاهای دست نخورده است که برایم مانده.

مانده ام من با رخوت پاییزی و سردی دست و پایم و خیالات خوش ؛ که در این تنهایی محض و سکوت پایدار خانه مرا می برند تا خواب های شیرین ِ دوباره... !

خیالتو می دزدم از تو شبستون خواب...

من نمیدانم!
کدام نگاه،
کدام جاده،
کدام حرف،
کدام صدا،
کدام رفتار،
کدام نبودن،
کدام خواستن،
کدام بودن،
کدام واژه،
کدام نخواستن،
کدام دوستت دارم،
کدام…..
تو
را از من گرفت... ولی
من میدانم
دلم تا همیشه
در وسطی ترین نقطه ی زندگیت جا مانده است...
جایی بین خواستن و نخواستن...
جایی بین بودن
و نبودن...
جایی بین رفتن و نرفتن...
جایی بین…….
این نقطه های
خالی …
جا مانده ام

به پای گلبنی جان داده ام...

اما نمی دانم

که می افتد به خاکم سایه ی گل

یا نمی افتد !