خاطرات سردرگم

1)

مدتی بود به خاطر مشغله ی زیادم ؛ توی خونه هم همیشه موهام نامرتب و بسته بود! تا اینکه چند شب پیش بابا مجبورم کرد موهامو باز کنم! حالا این چند روزه موهای بلندمو میریزم اطرافم و هربار یه شکلی...

شده م مثل فرشته ها...

                                     (( یه فرشته ی سیاه پوش ))   !

2)

امام پنجم ما شیعیان، امام محمد باقر (درورد دو جهان بر او) در تفسیر آیه ی کریمه ی " لیله القدر خیرٌ من الفِ الشهر " می فرمایند:

یعنی " هر عمل نیکی در شب قدر، بهتر از هزار بار انجام دادن آن عمل در شبهای غیر قدر است " ...

آخ که چقدر دلم میخواست این شبها پیش هم باشیم و تا خود صبح ببوسمت!! آخه بوسیدن تو برای من بهترین و نیکوترین کارهاست...

گناه نه !

چاره ای نبود...

طعم سیب می داد لب هایت

طاق زدم بهشت را با آغوشت !

بوییدن تو حساب دارد ای سیب...

بوسیدن تو ثواب...

(شرمنده قول دادم این رباعی با ردیف فوق العادشو جایی نخونم!)

قبله یعنی حلقه ی چشم مستت

ضریح اونه که دست بزنم به دستت

جای دخیل پامو ببند تو خونه ت

بجای مهر سرمو بذار رو شونه ت...

+ اگر یه جاهایی ته دلتون برای خدای مهربونمون؛ یه کمی لرزید، یادی هم از من ِ همیشه دل لرزان بکنید...

یاعلی.

وقتی تو سیاهی شب تن تو ، تو خواب نازه

یه کسی یه جای دنیا با تو رویاشو می سازه

وقتی دل تنگ تو میشه تا سپیده بی قراره

نمی تونه حتی بی تو چشماشو رو هم بذاره

;-(

چیکار کنم با دلتنگی؟؟؟؟؟؟؟

+ من نمی دونم چرا همه دوستان فکر کرده بودند پست پیشینم مربوط به امساله !!

عجب........!

بامدادان نوزده مرداد...

هیچ وقت فراموش نمی کنم خواستگاری عجیب و غریبی رو که تا دو ساعت پس از نیمه شب طول کشید!

و حرفای عروس خانم چنان توی جمع اثر کرده بود که نفس ها همه حبس شده بود و بعد از تمام شدن منبر ایشان (!) چشمای برادر بزرگ داماد برقی از شادی زد و گفت دیگه با این صحبت ها هیچ سوال دیگه ای نمونده !

و هیچ وقت فراموش نمی کنم که بعد از اون اتفاق دیگه یکسره به خنده طی شد! و هر سوالی که بعد اش پرسیده شد ، شلیکی از خنده بود که توی خونه می پیچید ...

و این یعنی حرفای عروس خانوم معلوم کرد که واقعا دیگه هیچ حرفی توش نمونده!

و فراموش نمی کنم " کلمه را گم کرده م !! " اش ! 

و اون لحظه که نظر آقا داماد رو پرسیدن و او در پاسخ همه نگاها و گوش های مشتاق گفت "همیشه دلم می خواسته تو همچین خانواده ای وارد بشم و زندگی کنم... "

و کت و شلوار مشکی براق و پیراهن بنفش خوشرنگ... و ظاهر بسیار خونسرد و آرام اش !

و حقیقتاً متفاوت از همه عروس و داماد ها چقدر اضطراب کم و ایمان بالا بود...!

و من هیچ وقت فراموش نمی کنم دامادی رو که در شب خواستگاری نگاهی به عروسش نکرد تا مبادا ...

و هیچ وقت؛ هیچ وقت هیچ وقت خواستگاری ای که دامادش تو باشی و عروسش من، از دفتر خاطرات ذهنم حذف نخواهد شد...

و تو را هم میدانم که هم اینچنینی !

یاد و خاطره اش جاوید...

– استاد داره آمار درس میده، ولی انگار من فقط جسمم اینجاست، روحم رو یه نفر تو بغلش گرفته. ;-)

نمیدونم چرا بعضی وقتا ؛

£

€

چنتا عدد جلوم رد میشه. :-O

وآی که چقدر استاد بد داره نگاه می کنه. @-:

......................................

......................................

......................................

– نخند خب ! چرا می خندی ؟!! میام می خورمت ها

...

– چه روز قشنگیه؟ مثل خودت زیبا. شاید چون کنار همیم قشنگه. (-;

– خب... کلاسم داره تموم میشه،عجب کلاسی بود، کلاس عشق و عشق بازی با آمار، ریاضی، به به!! چه باحال بود. :-D

:-D – جات خالی، کلاسو ترکوندم! (-; دیگه این آخری استاده داشت خودشو می کشت. هرچی بهم چپ چپ نگاه کرد از رو نرفتم :-D

نمیدونست دارم آمار تموم ...... و خاطراتمون رو میگیرم (-; فدات بشم. خیلی میخامت ها. یادت نره. :-* :-*

...

بعد از اینهمه حالگیری ، چه چسبید !

حالتم شبیه یک خمیر دندان خالی است... !!

حس و حال تندی دارم... حس و حال تازه شدن... حس و حال تمیز کردن و گردگیری اما...

حیف که خالی ام !

و کاش... یک جایی بود که فقط تو می خواندی ام! و اصلاً ای کاش تو می خواندی ام!

و ای کاش انقدر نزدیک بودی که تمامم می کردی در آغوشت...

...

تمام شدن ها را هم پذیرایم ، غرق هم می شوم... باور کن اگر باشی!

اول خمیر دندانه خودش راهش را باز کرد توی ذهنم... بعدش فکرش آمد... جمله هاش آمد...

و جالب است که فکر می کنم تو هم اینگونه ای ... آنقدر غرقت شده ام که دنیایم تو  ای !

و ای کاش تو هم می خواندی ام... همین جا ! نه جاهای دیگر که غریبه ها می بینندمان !

همین جا ؛ همین الان... می خواهمت !

آمده بودم که بنویسم ؛ از تمام ناگفته هام، فقط همین ! ناگهان آنقدر فضا سرد و بی روح شد و آنقدر دل گرفته شدم که سخنانم در دهانم یخ زد! رفتم قدری گرم شوم ، ذوب شدم در حرارت خواستن ها ! و اینک آتشفشان درونم باز در حال فوران است...

این شد که دوباره باز آمدم ، گفتن ناگفته ها سخت است اما می خواهم همچنان که خواسته بودم بنویسم با تمام دشواری ها... شده از روزمره هایی که با دیدی متفاوت جدای از روزمرگی می شوند... حتی اگر گفتن از کتانی های سفید و آبی دختری باشد که با بیشترین سرعت ممکن پله ها را طی می کند و من محو سرعتش می شوم، چونانکه ذره ها غرق باد می شوند! یا دیداری کوتاه و غیر قابل پیش بینی دوستی قدیمی روی پل عابر پیاده که ناخواسته منتج به دست دادن موقع خداحافظی می شود که شگفت زده هم می شوم (!) ... و یا اینکه امروز آنقدر احساس زیبایی می کنم که تحسین همه را برمی انگیزم ... و همه امروز مهربانترند انگار...

آمده م که بنویسم

از خوشی ها و ناخوشیهام

از گفتنی ها و ناگفتنی هام

از روزمرگی ها و لحظه های ناب

از هرچه می توان نوشت

تا بلکه کمی زبان گنگم باز شود!

گویا یاریگری جز قلم نخواهم داشت

پس به سلامتی قلم...

بسم الله الرحمن الرحیم

–  نون –

والقلم و مایسطرون

+ چقدر این متنم خطش قشنگه... روی کاغذ بیشتر دوستش دارم... (خطم شکسته نستعلیقه! و معمولاً حرف آخر را انقدر می کشم که مرزها را بشکنه و از خط بیرون بزنه ؛ اینطوری خیلی آروم می شم – گستاخی در حریم کاغذ! – )